“Индивара”

Гісторыя калектыву “Индивара”

 

Напэўна, пачатак, як заўсёды, проста і традыцыйна:
маляўнічыя індыйскія фільмы, яркая гульня таленавітых акцёраў,
усходняя музыка, экзатычнае адзенне …
А вось далей традыцыя развіваецца
па індывідуальным шляху, які патрабуе
часам больш сур’ёзнага і глыбокага падыходу.

Так і адбылося ў сталіцы Беларусі – горадзе Мінску, дзе пачалося ўсё ў 1992 годзе з ансамбля індыйскага танца “Сарасвати”. Кіраўніком ансамбля была Святлана Баркун, чалавек, які меў добрыя арганізатарскія здольнасці, вельмі моцнае захапленне індыйскай культурай і, што немалаважна для танцора, добрую фізічную падрыхтоўку. Навучанне вялося па розных напрамках. Гэта і танцы з індыйскіх кінафільмаў, і пастаноўкі з элементамі народнай і класічнай харэаграфіі. Праводзіліся вечара, святы і, вядома ж, выступленні на сцэне. Праз два гады Святлана атрымлівае стыпендыю ад Індыйскага Савета па культурным сувязям і з’язджае вывучаць класічны танец Бхаратанацьям на поўдзень Індыі ў горад Мадрас, дзе існуе вядомая школа мастацтваў Kalakshetra.

Праз нейкі час ансамбль “Сарасвати” спыняе сваё існаванне, але калектыў працягвае працаваць у рамках танцавальнай студыі. Інтарэсы падзяляюцца на два напрамкі: балівуд і класіка.

Заняткі па класічнаму танцу вядзе Людміла Хатулёва, якая бярэ прыватныя ўрокі прафесійнай харэаграфіі “Бхаратанацьям” у Міланы Северскай ў г. Санкт-Пецярбург. Мілана прайшла шматгадовае навучанне ў Маскве, у студыі “Нирмала”, пасля чаго стажыравалася ў Індыі, у вядомай Мадрасскай акадэміі Bharatakalanjali. Мастацтва абхінайі (пантамімы) Мілана вывучае ў выдатнага майстра Kalandini Narayanan і паглыблена пачынае спасцігаць новы класічны стыль танца – Mohiniattam.

Людміла дамаўляецца аб далейшым навучанні з кіраўніком студыі “Нирмала” (г. Масква) Елатэнцавай Ірынай Барысаўнай, выхаванкай знакамітай выканаўцы танца Бхаратанацьям Nirmala Ramachandran.

Прафесіяналізм і веды выдатных педагогаў дазваляюць пастаянна развіваць і ўдасканальваць сваю падрыхтоўку. І шмат у чым дзякуючы гэтаму (плюс велізарная ўнутранае імкненне) калектыў ніколі не спыняў сваю дзейнасць. Людміла перапыняе сваё навучанне на вячэрнім аддзяленні каледжа МТЗ і цалкам пераключаецца на вывучэнне танца, выкладанне ў студыі і выступленні.

Таксама паралельна з гэтым працягваюць сваё развіццё выканаўцы фільмавых і фальклорных танцаў. І як вынік, любая праца выносіцца на суд гледача: выступы ў Менску і іншых гарадах Беларусі, у тым ліку і паездкі за межы рэспублікі.

У студыю прыходзяць вучыцца людзі зусім рознай накіраванасці і падрыхтоўкі, але аб’яднаныя вялікім жаданнем спазнаваць культуру Індыі. Таму занятасць у іншых сферах дзейнасці не перашкаджае навучэнцам плённа і паўнавартасна рэалізоўваць сябе ў спазнанні індыйскага танца, бо паралельна з гэтым з’яўляецца цікавасць да розных напрамках індыйскай філасофіі, культуры і мастацтва. І часам таленты пачынаюць праяўляцца на самых нечаканых узроўнях.

У 2001 годзе Людміла Хатулёва атрымлівае стыпендыю ад Індыйскага Савета па культурным сувязям (Indian Council for Cultural Relations) і з’язджае працягваць навучанне ў сталіцу Індыі – горад Дэлі. Два гады праходзіць навучанне ў Інстытуце індыйскай класічнай музыкі і танца «Ganesha Natyalaya» і год – у Інстытуце Індыйскай Культуры «Shriram Bharatiya Kalakendra».

А студыя дзякуючы зладжанай і дружнай працы асноўнага складу працягвае сваю дзейнасць. Тры гады заняткі вядзе Алёна Кірэева, чалавек, які валодае імкненнем дамагчыся поспеху як на практычных занятках, так і на сцэне. Яе пачуццё адказнасці і добразычлівыя адносіны да людзей прыцягнулі ў студыю шмат новых і незвычайных талентаў.

Летам 2004 году Людміла вяртаецца з Індыі з багажом новых ведаў і новым успрыманнем танца, таму студыя працягвае працу з абноўленымі сіламі і энтузіязмам. У яе з’яўляецца імя. Цяпер гэта – «Индивара» – школа-студыя індыйскага класічнага танца. Паняцце школы кажа пра сістэмнасць ведаў і паслядоўнасці навучання, а Indivara перакладаецца з санскрыту як «сіні лотас» або «пчала». Глыбіннае значэнне гэтых двух паняццяў у найбольшай ступені падыходзіць для вывучэння такога няпростага прадмета, як класічны танец Індыі .

Сёння выканаўцы школы-студыі – гэта ўдзельнікі шматлікіх канцэртаў і вечароў індыйскага мастацтва на розных сцэнах г. Мінска і далёка за яго межамі – Палац культуры МТЗ, Палац Рэспублікі, Філармонія, Моладзевы тэатр эстрады, Дом дружбы народаў, Дом ветэранаў, сумесныя мерапрыемстваў Рэспублікі Беларусь і Індыйскай амбасады, выступы амаль ва ўсіх буйных гарадах Беларусі і шматлікіх невялікіх і г.д. Людміла Хатулёва двойчы запрашаецца ў склад журы на Міжнародны Фестываль-конкурс індыйскага танца ў Санкт Пецярбурзе. У ліку навучэнцаў калектыву дыпламанты Усерасійскага конкурсу-фестывалю індыйскага класічнага і полукласічнага танца ‘Natya Anjali’, які праходзіў у лістападзе 2002 г. у г. Казань (Татарстан) і лаўрэаты раённага конкурсу эстраднай творчасці ‘Звездопад’ – Алёна Кірэева ​​і Ульяна Хаткевіч. Маргарыта Пугачова двойчы з поспехам выступала на Усерасійскіх фестывалях-конкурсах індыйскага танца ў Маскве (2-е месца) і Санкт-Пецярбургу (1-е месца і гран-пры).

Пасля пачатку навучання ў школе Indivara многія навучэнцы атрымліваюць стыпендыю ад ICCR і праходзілі навучанне ў Індыі:
Таццяна Галібус – Каледж выяўленчага мастацтва і музыкі Kalakshetra (Chennai)
Анастасія Баранава – Каледж выяўленчага мастацтва і музыкі Kalakshetra (г.Ченнаи)
Ірына Красоўская – Інстытут Індыйскай Культуры Shriram Bharatiya Kala Kendra (г.Дэлі),
Вера Корань – Інстытут Індыйскай Культуры Shriram Bharatiya Kala Kendra (г.Дэлі),
Ірына Прылепа – Інстытут Індыйскай Культуры Shriram Bharatiya Kala Kendra (г.Дэлі),
Вольга Рухленко – Каледж выяўленчага мастацтва і музыкі Kalakshetra (Chennai)
Ірына Міхалковіч – Універсітэт Мастацтва і Культуры «Kerala Kalamandalam», штат Керала.

Але навучанне ў студыі не сканчаецца на выступах і паўсядзённых трэніроўках. Добрай традыцыяй стала сумеснае правядзенне святаў і вечароў, што дазваляе сабраць увесь калектыў у поўным складзе для размовы ў нефармальнай абстаноўцы. Шматлікія лекцыі-дэманстрацыі даюць магчымасць выступіць абсалютна ўсім навучэнцам школы, а многім ўпершыню паспрабаваць сябе на імправізаванай сцэне перад сапраўдным гледачом.

Трэба адзначыць, што школа пашырае сферы сваіх інтарэсаў. Так, напрыклад, летам 2006 года былі праведзены майстар-класы па індыйскаму баявову майстэрстве калары паятту і хатха-ёзе, іншым  напрамках такім як Katak і Mohiniattam. Некаторыя пачынаюць дзейнасць выкладчыкаў. Ставяцца эксперыменты па сумяшчэнню Бхаратанацьям і іншых танцавальных напрамкаў, напрыклад, класічнага рускага балета, у рамках адной тэатралізаванай праграмы. У будучыні плануецца яшчэ некалькі падобных эксперыментаў.

Мы запрашаем усіх жадаючых вучыцца, супрацоўнічаць і быць проста гледачамі на нашых выступах.

Але гісторыя школы на гэтым не сканчаецца, а толькі пачынае свой працяг.